
آدمی به اندازهای مورد لطف خداوند قرارمیگیرد که خود را لایق آن میداند. انسانها تنها مالک چیزی خواهند شد که با دیدهی جان آن را مشاهده میکنند. هر کار بزرگ و هر دستاورد مهم، از طریق چنین بینشی به منصهی ظهور میرسد و غالبا پیش از چنین رویدادهای عظیمی، شکست و ناکامیهایی به بارخواهد آمد. به هرحال کسی که از قانون الهی با خبر است، در مواجهه با ناکامیهای ظاهری خود را نمیبازد و درحالی که هنوز«در اسارت» به سر میبرد، خود را با انديشهی رهایی زنده نگاه میدارد. او بدان گونه خود را امیدوار میسازد که خداوند وی را یاری میکند و چنان سجدهی شکر برمیآورد که گویی آزاد شده است.
پیامبران خدا همواره به پیروانشان گفتهاند: «مگر نمیگویید فصل برداشت محصول چهار ماه دیگر است؟ زنهار، به شما میگوییم چشمانتان را بگشایید و مزارع را بنگرید. زیرا محصول هم اکنون آمادهی درو است.» بصیرت پیامبران «دنیای ماده» را میدرد و بدین گونه است که جهان بعد چهارم بر آنها تجلی مییابد و چیزها همانگونه مینمایند که در واقع هستند. از دیدگاه ذهن الهی همهچیز کامل و بیعیب و نقص است. بنابراین هر انسان میباید همواره پایان راه را مجسم کرده و نمود محقق شدهی خواستهاش را در ذهن مرور کند. این خواسته ممکن است تندرستی، عشق، مال و ثروت، ابراز کامل وجود، مسکن یا دوستانی خوب باشد. این خواستهها درذهن الهی بهطور کامل و جامعی نقش بستهاند.(ذهن الهی، همان ذهن فوق هشیار آدمی است.)
ارائه دهنده دوره های آموزشی کسب و کار